در میان جمع، بشّاش و گشاده رو و در تنهایی، سیمایی محزون و متفکّر داشت.
هرگز به روی کسی خیره نگاه نمیکرد و بیشتر اوقات چشمهایش را به زمین میدوخت.
اغلب دو زانو مینشست و پای خود را جلوی هیچ کس دراز نمیکرد.
در سلام کردن به همه، حتّی بردگان و کودکان، پیشدستی میکرد و هر گاه به مجلسی وارد میشد نزدیکترین جای را اختیار مینمود.
اجازه نمیداد کسی جلوی پایش بایستد و یا جا برایش خالی کند.
سخن همنشین خود را قطع نمیکرد و با او طوری رفتار میکرد که تصوّر میشد هیچ کس نزد رسول خدا از او گرامیتر نیست.
بیش ا ز حدِّ لزوم سخن نمیگفت، آرام و شمرده سخن میگفت و هیچ گاه زبانش را به دشنام و ناسزا آلوده نمیساخت.
در حیا و شرمِ حضور، بی مانند بود.
هر گاه از رفتار کسی آزرده میگشت ناراحتی در سیمایش نمایان میشد، ولی کلمه گِله و اعتراض بر زبان نمیآورد.
از بیماران عیادت مینمود و در تشییع جنازه حضور مییافت.
جز در مقام داد خواهی، اجازه نمیداد کسی در حضور او علیه دیگری سخن بگوید و یا به کسی دشنام بدهد و یا بدگویی نماید.